Tijd voor een nieuwe naam! Een naam die beter verwoordt wat je hier kunt verwachten. Ik blijf koken, lezen en schrijven. Maar ik ga jullie ook wat meer van mezelf laten zien. Mijn mening, visie en levensstijl. In al mijn tinten, zeker niet zwart-wit, wel lekker kleurrijk. De schoonheid van imperfectie. De kleine en toch grote dingen van het leven. Op avontuur in mijn Volkswagenbusje, ga je mee? X










woensdag 31 augustus 2016

Tja, waarom eigenlijk niet? Een blog over (geen) vlees eten


Vegetarisch

"Zeg, hoe lang eet jij al geen vlees? En waarom eigenlijk niet?" Een paar van de vragen die ik regelmatig krijg. Ik dacht, laat ik ze eens beantwoorden! Ik ben al zo'n tien jaar vegetariër. Hoewel ik het meestal niet zo noem, meestal zeg ik dat geen vlees eet. Ik weet niet zo goed waarom, misschien omdat ik niet zo van labels houd. Ik weet ook niet precies hoe lang ik vegetarisch eet, ik ben namelijk beetje bij beetje geminderd. Eerst stopte ik met varkensvlees, daarna rund en als laatste kip. Geloof ik. Het is al even geleden. ;) Zeker zo'n tien jaar.

Van vlees word je groot en sterk

Mensen willen ook graag weten waarom ik geen vlees eet. Of ik het niet lekker vind of dat het me om de dieren gaat. Bij mij was het een combinatie. Ik ben opgevoed met het idee dat vlees goed voor je is. En meer vlees is beter. Op mijn vaders bord lag altijd het grootste stuk vlees, op zondag mepte hij eigenhandig de schnitzels plat, ik denk dat hij zich niets kon voorstellen bij vegetarisch eten.

Met z'n allen

Mijn vader groeide op met zo'n veertien broers en zussen. De oudste was zo'n twintig jaar ouder dan hij en al 'in betrekking' toen hij geboren werd, dus ze hebben nooit met z'n allen in een huis gewoond. Maar uit de verhalen begreep ik dat het er altijd flink druk was, vooral aan tafel. Opa was een keuterboertje, er zal beslist niet elke dag vlees op het menu hebben gestaan.

Vrijdag visdag

Bij ons dus wel, op de vrijdag na natuurlijk. Katholiek, he? :) Dan haalde smoeder kibbeling. Vlees was dus heel gewoon bij ons thuis en het heeft me best wat moeite gekost om dat achter me te laten. Totdat ik me realiseerde dat ik het niet lekker meer vond. Waarom zou ik dat dan eten? Mijn moeder accepteert mijn keuze inmiddels, maar echt begrijpen doet ze het volgens mij nog steeds niet.

Veetransport

Ook de manier waarop wij dieren behandelen, heeft mijn keuze beïnvloed. Varkens zijn intelligenter dan honden. Toch laden wij de eerste diergroep in grote vrachtwagen om ze kont aan kont door heel Nederland en de rest van Europa naar hun einde te slepen. Terwijl het andere dier in bed mag liggen, zijn verjaardag en Kerst met speeltjes en lekkers viert en overal mee naartoe gaat in zo'n handig en schattig tasje. Hmm..

Vleesvervangers

Vaak krijg ik ook te horen dat men de vegaburger/worst/gehaktbal geprobeerd heeft en er niks aan vond. Snap ik. Als iets eruit ziet als een ferme bal gehakt, maar naar iets heel anders smaakt, dan klopt dat niet. Logisch. Je hebt het idee dat je voor de gek wordt gehouden. Kortom: niet eten, die vervangers. Je kunt namelijk heel erg lekker eten zonder vleesvervangers. Kijk hier, hier en hier maar eens. Zelf vind ik de meeste vervangers prima weg te hakken, maar goed, ik heb dan al zo'n tien jaar geen vlees meer gegeten. Geen idee meer hoe het smaakt. Maar ik eet ze maar zelden, alleen als ik geen zin heb om te koken.

Veganistisch

Of ik dan wel vis eet. En melk. En kaas. Ja. Voornamelijk in restaurants. Want hoewel er gelukkig veel meer restaurants zijn waar je wel lekker zonder vlees kunt eten, toch zijn er ook nog steeds veel plekken waar alleen de welbekende geitenkaas op het menu staat. Of iets waar duidelijk het vlees uitgevist is. Of waar het enige gerecht zonder vlees zalm is. Tja. Dan zou ik natuurlijk op kunnen staan en vertrekken, maar als ik met een heel gezelschap ben, dan doe ik dat niet. Daarom regelt deze vegetariër meestal het restaurant. ;) En over mijn vrienden heb ik niet te klagen, er wordt altijd wel gecheckt of ik ook aan m'n trekken kom.

November Geefmaand

En hoewel ik vind dat iedereen zelf bepaalt wat hij of zij in zijn of haar mond stopt, vind ik het ook wel wat dubbel. Geen vlees, maar wel vis. Ook al is het maar soms. En 's ochtends die bak yoghurt. Echt helemaal veganistisch wil ik niet gaan eten, maar wat meer plantaardig mag wel. De laatste tijd doe ik dat al en het bevalt me heel erg goed. Daarom heb ik besloten om in de maand november (ja, dat duurt nog even, ik weet het) veganistisch te gaan eten. En in de tussentijd ga ik gewoon wat vaker een dag veganistisch plannen. Ik heb er zin in! En, doe je mee?



donderdag 25 augustus 2016

De Tuinen van Weldadigheid in Veenhuizen

Laatst was ik toch in Veenhuizen, voor de voorstelling van het Pauperparadijs? De dag na de voorstelling gingen we naar De Tuinen van Weldadigheid, en dat was zo fijn dat ik daar een apart blog over wilde schrijven. Bij dezen dus!

We hadden ons voorgenomen om na het ontbijt bij het echte hotel (bepaald niet armoedig, trouwens) nog even een kijkje te nemen bij de Tuinen. Daarna zouden we zoetjesaan weer naar het mooie Brabant tuffen. De rest van Veenhuizen hadden we al gedaan, alleen de Tuinen wilden we nog van onze 'to do' lijst afstrepen. Nou.. Dat eventjes lukte niet. We kwamen er gewoon niet weg! Kijk maar en je snapt vast waarom.

Helemaal Wabi Sabi toch?
De Tuinen zijn niet alleen mooi, ze zijn ook groot! Als je van planten en bloemen houdt, kun je er uren dwalen. Ik ben nooit zo'n flora en faunamens geweest, als kind sleepte m'n vader ons altijd mee naar de Flevohof. Vreselijk! Voor mijn gevoel stonden we uren in van die stinkende, benauwde kassen! Te kijken naar paprika's en tomaten. Hebben ze in de supermarkt ook, hoor! En waar stond ik in De Tuinen van Weldadigheid? Ja hoor, een kas. En ik vond het geweldig!

Vlinder op bolhoed
Prachtige bloemen he? En helemaal met deze vlinders erbij. Tientallen foto's heb ik genomen, ik bleef maar op de knop van het toestel drukken. Genieten! Ook zonder camera, trouwens. :)

Pipowagen annex pauperhotel
Dit is de deur van een pipowagen, een van de pauperhotels. Ik vond de kleuren zo mooi bij elkaar passen, helemaal wabi sabi!

Moeder met kroost
Moeder kip weet waarschijnlijk niet hoeveel geluk ze heeft dat ze overal kan rondscharrelen in De Tuinen van Weldadigheid, samen met haar kroost. Ik zie bijna nooit meer kuikens, jullie?

Het eenzame bankje
En ja hoor, weer een eenzaam bankje! Zo sneu, ben je zo'n mooie kleur blauw geschilderd, hangen er boven je allemaal sappige appels en nog zit er niemand op je. Sterker nog, tegenover dit bankje stond een ander bankje en daar stonden gewoon glazen met lege flessen wijn op! Dat was dus wel een populair bankje. Zielig toch? Ik ben er dus maar even op gaan zitten. Gezellig!

Na heerlijk op m'n blote pootjes door de tuin te hebben gebanjerd, belandde ik op het terras. 'Even' wat vocht bijtanken en daarna naar huis. Maar nee, het was zo gezellig, de sfeer was zo relaxed dat we binnen de boel nog bekeken, ik nog een boek scoorde (het zal ook eens niet), alle ins en outs van de Tuinen hoorde. En daarna wilden we nog steeds niet weg. Maar ja. Dus: ben je een keer in de buurt: gaan. Genieten gegarandeerd. En mocht je groene vingers hebben en wat tijd over, dan kunnen Lambert en Jolanda je vast gebruiken als vrijwilliger. Ik heb nog voorgesteld dat ik tegen de plantjes zou praten, maar daar hadden ze helaas geen vacatures voor. Toch jammer.

vrijdag 19 augustus 2016

Wanderlust, of op bezoek bij de buren

De schoonheid van imperfectie

Op tournee

Was ik laatst toch zomaar in het buitenland. Nou is dat hier, een kleine dertig kilometer van de grens, niet zo moeilijk. Maar toch. Ik kreeg de tip om daar eens te gaan kijken naar biologische producten. Huishoudelijke producten, etenswaar, dat soort spul. Dat is daar namelijk veel 'billiger' dan hier. En aangezien ik mijn kooplust ergens op moet botvieren... Op naar Kranenburg dus!

Ýou've got mail! of: Sie haben Post!

Einkaufen machen

Het is dat de verkeersborden opeens een andere kleur hadden, maar anders had ik waarschijnlijk niet eens gemerkt dat ik in het buitenland was. Ik was natuurlijk niet de enige kaaskop die koopjes wilde scoren. Gezellig joh! Toch bijzonder om je eigen taal de hele tijd om je heen te horen terwijl je toch echt over de grens bent. Zelfs in de winkels praatten de landgenoten gewoon Hollandisch. Tegen het Duitse personeel dus. :)
Prachtig stilleven, toch?

De gelukkige huisvrouw

De oosterbuurtjes waren vast heel blij met me, de buit paste nog maar net in de auto. Het klopt wel dat alles, althans veel, een stuk goedkoper is dan in Nederland. Ik heb een flinke voorraad aangelegd van spullen die lang goed blijven als muesli, vaatwastabletten en groentebouillon. Ook thee heb ik nu wel tot 2020, dus als iemand een bakkie wil komen doen? :) Helaas had ik de voorraad koekjes en wijn niet goed ingeschat, die is nu alweer op! Tss.. De volgende keer toch maar een sterke man en aanhangwagen meenemen. Lekker rolbevestigend!
Mijn eerste urbex-foto!

Sight-seeing

Omdat ik er toch was, besloot ik het stadje even in te lopen. Altijd leuk, om weer iets nieuws te ontdekken. Het was erg rustig, ik was er net met de middagsluiting. Niet erg, ik vind het altijd wel fijn om in m'n eentje rond te slenteren. Kwam ik toch bij een kerk uit die verbouwd werd! Zo gaaf, daar had ik heel graag rond willen kijken. Nu heb ik alleen even in de hal gekeken, verder durfde ik niet. Dat urbexen, stiekem foto's maken van verlaten gebouwen, dat lijkt me geweldig. Op de 'to do' lijst!
The lonesome bench

When in Rome...

Gelukkig word ik van eenzame, verwaarloosde bankjes ook nog steeds heel blij. Wat een prachtige kleur he? Op de weg terug wipte ik nog even bij de bakker aan. Voor een Kaiserbrotchen met Kase und Gemuse, heerlijk! Duitser dan dat kan niet, toch? Als vegetariër dan he?

Wanderlust





vrijdag 12 augustus 2016

Mijn laatste eerste keren

Wanneer deed jij voor het laatst iets nieuws? Deze vraag zette me aan het denken. Nu is dit wel een jaar waarin alles anders dan anders is, maar het is ook weer niet zo dat ik de hele tijd nieuwe dingen doe. Ik moest zelfs flink nadenken over mijn laatste eerste keer. Ik ben mijn nieuwe eerste keren maar eens gaan bijhouden. Ik deel ze graag met jullie.

Koffie van Bialetti

Koffie!

Voor de allereerste keer in mijn leven maakte ik koffie met een Bialetti. Ik kocht 'm een tijdje terug in de kringloop, alleen geen idee hoe zo'n ding werkt... Dus toen de Lidl 'm verkocht, heb ik daar de gebruiksaanwijzing staan lezen. Handig! Achteraf had ik natuurlijk ook YouTube aan kunnen slingeren, maar goed, niet aan gedacht. De eerste keer was behoorlijk spannend, zou de koffie wel te drinken zijn? Maar hij was heerlijk en nu zet ik iedere dag een bakkie. Lekker!

Op auditie bij Dedicon

Auditie

Onlangs deed ik voor het eerst auditie. Spannend! Ook omdat ik dit al jaren wil doen. Wat als ik niet goed genoeg zou zijn? Ik deed dus auditie bij Dedicon, om als vrijwillige voorlezer aan de slag te gaan. Dedicon verzorgt audioboeken voor mensen met een leesbeperking. De auditie vond plaats in een echte studio, compleet met koptelefoon en microfoon. Het viel nog niet mee, want het is niet zomaar voorlezen. Nee, in feite is het acteren. En das behoorlijk uit de comfortzone.. De mijne, in ieder geval! Binnenkort meer over deze uitdaging!

Mijn Art Journal

Art Journal

Ik ben een art journal begonnen! Na de workshop De schoonheid van imperfectie was ik zo enthousiast over het schilderen, dat wilde ik ook gaan doen. De penselen, verf en krijtjes waren zo in huis gehaald, net als een boekje waarin ik mijn creativiteit de vrije loop zou laten. Alleen dat begin he? Dat lukte maar niet. Misschien toch angst voor de lege pagina? Nu vond ik een oud Frans boek in mijn Little Free Library en dat heb ik omgedoopt tot mijn art journal. Iedere dag ben ik nu aan het kliederen en ik vind het geweldig. Sommige dingen zijn mooi geworden, andere pagina's vallen wat tegen. Maar goed, Het Hoeft Niet Perfect. Ik hoef alleen maar te genieten.

Naakt bij de Postbode

Nee, hiervan geen foto. ;) Zo not done, om in je nachtpon de deur open te doen! Ik hoor het mezelf nog zeggen tegen de buuf. Scheelt misschien dat zij in een keurige pyjama de nacht doorbrengt en ik zeker de zwoele zomernachten commando in m'n bedje lig. En toen hadden we opeens een andere postbode. De vorige kwam altijd tussen elf en een, perfecte tijd. Maar deze komt tussen acht en tien, das vroeg! Laatst lag er een briefje in de bus: postbode gemist. Vreemd, want niets besteld. De volgende dag zou de postbode weer komen. Geen idee hoe laat, de track & tracecode werkte niet. Handig. En ja hoor, de volgende dag meldde de postbode zich weer. Om half negen! Maar ja, je bent nieuwsgierig of je bent het niet. Dus.. De deur op een kier opengedaan, hand door de kier gewrongen, met een oog vriendelijk naar de bode gelachen. Fijne dag, hoor! Misschien dat hij de volgende keer ook een ontbijtje wil bezorgen?

Dit waren mijn eerste keren. Nu ben ik natuurlijk erg benieuwd naar die van jullie. Wie doet er mee?

maandag 8 augustus 2016

Niets nieuws onder de zon, in de kast en veel meer tijd. Hoop ik.

Laatst las ik het artikel van Volkskrantcolumnist Asha ten Broeke over haar koopverslaving en realiseerde me dat ik er ook klaar mee ben. Weer klaar mee ben. Het nutteloze kopen van van alles en nog wat, de ondoordachte aankopen, maar met name het zoeken naar die spullen. Zonde van mijn centen en vooral: zonde van mijn tijd. Ook omdat ik wel uren op het wereldwijdeweb doorbreng, maar vaak alleen maar om te kijken. Zodra het tijd wordt om iets daadwerkelijk te kopen, sluit ik de site af. Nog even nadenken. Is dit wel wat ik wil? Perfectionisme op koopgebied, zoiets.

Koopverslaving?

Het is niet zo dat ik alles maar koop wat los en vast zit. Gelukkig niet. Het is lang niet zo erg als jaren geleden, toen ik nog nieuwe schoenen kocht omdat de oude gepoetst moesten worden. Erg he? Als ik me verveelde, ging ik linea recta naar de boekhandel. Kon ik niets vinden wat me echt aansprak, toch kocht ik wel weer een boek. In boekhandels kom ik nog amper, en als ik er wel ben, is het vooral 'kijken, kijken, niet kopen'. Want hoe mooi de boeken ook zijn, over een paar jaar liggen ze er ook nog wel en dan voor een fijner prijsje. De nieuwprijs wil ik er gewoon niet meer voor betalen.

Dahag tijd

Wat me nu vooral tegenstaat, is de indirecte prijs die ik betaal. Oftewel, de tijd die ik aan de zoektochten spendeer. Bij weer een webshop met al die leuke spulletjes die ik beslist niet nodig heb, maar wel leuk vind om te kijken. Inspiratie opdoen, zoiets. Waardoor ik toch weer, huppekee, makkelijk een dikke 60 minuten verder ben. En dat voelt bepaald niets als quality time.

Niets nieuws onder de zon

Klinkt bekend? Hier heb ik het toch al vaker over gehad? En begin van dit jaar ging ik toch weer opruimen? Klopt allemaal. Alleen lukte het niet. Ik wilde echt die 15 minuten per dag weer aan de bak en hoewel ik zeeën van tijd zou moeten hebben, kwam het er niet van. Andere prioriteiten. Druk in m'n hoofd enzo. Tijd voor een nieuwe ronde!

Niets nieuws in de kast

En waaruit bestaat die nieuwe ronde? Zes maanden ga ik niets nieuws kopen. Het lijkt me heerlijk, niet iedere dag internet afstruinen voor dat ene leuke jurkje, geen keuzestress, plenty of time over voor de echt leuke dingen van het leven. Want daar gaat het me om, meer echte tijd voor mezelf. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, ik zal toch moeten eten en drinken en als de wasmachine gaat hemelen, zal er een nieuwe moeten komen. Geen idee waar de dichtstbijzijnde wasserette zit en om nu maanden bij de buren op de stoep te staan met mijn vieze ondergoed... Uiteraard wordt er dan wel eerst een reparatiepoging gedaan. En ik realiseer me dat ik voor een tweedehandsje kan gaan, maar goed, dat zien we wel als het zich voordoet. Voorlopig ga ik ervan uit dat al mijn bezittingen zich in dermate goede staat bevinden dat ze nog heel lang meegaan. Fingers crossed!

Creatief

Ook maak ik een uitzondering voor creatieve dingen. Dat wordt dan weliswaar nieuw voor mij gemaakt, maar ik steun daarbij wel een kleine ondernemer / creatieveling en dat vind ik wel okay. Dat wordt wel opletten, want het is niet de bedoeling dat ik dan heul lang bij die gezellige ondernemers virtueel ga buurten.

Kringloopgeluk

En dan de kringlopen... Ook best een uitdaging. Afgelopen week bezocht ik er weer een paar en van een kant vind ik dat geweldig, vooral als ik een fantastische aankoop vind. Die rush... Die blijft fijn. Van de andere kant merk ik dat het me ook veel energie kost. De meeste kringlopen staan natuurlijk ontzettend vol en ik meen toch dat ik een fantastische vondst moet doen. Ik ben er nu toch, zoiets. En als die fantastische vondst niet lukt, nou ja, dan mag er soms ook wel iets anders mee. Van een iets minder kaliber. Ook dat wil ik niet meer. En het is niet de bedoeling dat het kringlopen het surfen gaat vervangen.

Aan de slag!

Nu gaat het niet kopen en het opruimen bij mij meestal samen en daarom ga ik ook weer declutteren. 15 minuten per dag ga ik aan de slag. Sterker nog, ik ben al begonnen en het voelt goed! Daarover in een ander log meer. U hoort nog van me. Fijne week!



woensdag 3 augustus 2016

Hallo Astrid - een blog samen met Mrs Cardcetera

H die Astrid!

Beetje vreemde aanhef van dit blog? Nee hoor, Astrid van Cardcetera en ik gaan elkaar schrijven. Op onze blogs. We kennen elkaar al een tijdje, hebben elkaar een paar keer 'real life' getroffen en ook onze brievenbussen klepperen regelmatig. Waar we het over gaan hebben? Dat weten we zelf ook nog niet. :) Het idee is dat we elkaar een ouderwetsch kaartje sturen en dat we daar dan over schrijven. Astrid legt het hier uit. Dus!

Hey Astrid,

bedankt voor je kaartje! Echt helemaal mijn smaak! Ik blijf post geweldig vinden. Thuiskomen, over de drempel stappen en dan hopelijk iets leuks op de mat vinden. Van die saaie witte enveloppen hoeven van mij niet zo, maar een kleurig kaartje met een gezellige boodschap van een vriendin.. Genieten! Wat dat betreft ben ik, ondanks mijn blogs en mijn social media verslaving, helemaal oldskool. Het is ook ontspanning, even op de bank met die brief of die kaart. Nou ja, meestal wordt de envelop al staande opengeratsjst omdat ik veel te weinig geduld heb, maar in principe: ontspanning!

Wat ik vroeger wilde worden... Pff, dat was even graven in mijn geheugen. Op de lagere school (jaja, zo noemden wij dat vroeger lieve kijkbuiskindertjes!) hadden wij zo'n leuke stagiaire dat ik schooljuf wilde worden. Maar goed dat dat niets geworden is. Ik geloof niet dat ik het uithoudingsvermogen heb om 30+ kinderen de hele dag bezig te houden. En dat dan een heel jaar lang! Hoewel die vakanties wel lekker zijn.. Beetje flauw, ik weet dat docenten veel lange dagen maken en dan ook nog 's avonds huiswerk nakijken.

Ik was een echt boekenkind. We gingen niet vaak op vakantie, we zijn twee keer naar Egmond aan de Hoef geweest en een keer in Zeeland. Maar ik reisde wel, ik sloeg gewoon een boek open en ging naar een ver en exotisch oord. Met Pjotr ging ik naar Rusland, met Shererazade beleefde ik duizend en een nacht en met oom Tom zat ik in z'n hut. Vreemd dat ik nooit bedacht heb dat ik wel eens in een bieb zou kunnen gaan werken.

Het was me wel snel duidelijk dat ik 'iets' met talen wilde doen. Het werd de Vertaalacademie in Maastricht, daar studeerde ik Nederlands, Engels en Russisch. Nou heb ik nooit als vertaler gewerkt. Ik merkte op de opleiding dat ik het toch wel eenzaam vind om in m'n eentje achter de boeken of computer te zitten. Even kletsen bij de koffiemachine is nu eenmaal gezelliger als je met meerderen bent. Daarom ben ik het bedrijfsleven in gegaan, altijd reuring!

Nu, enige jaren na dato lees ik nog steeds veel en graag, binnenkort ga ik dat zelfs als vrijwilliger doen! Ik schrijf ook nog steeds, zoals voor jouw webshop en Ogma. Ooit komt dat boek er ook nog wel...

Tot snel Astrid, groetjes uit het regenachtige Grave!
M