With a little help from my friends...

Afgelopen jaar stuurde ik voor het eerst geen Kerstkaarten. Geen puf, geen zin. En het beviel me prima. Ik stuurde wel verjaardagspost, hartonderderiempost en ikdenkaanjepost en dat vond ik veel leuker om te doen. Spontaan iets sturen, niet omdat het zo hoort.

Dit jaar kreeg ik veel minder Kerstpost dan andere jaren. Vooral de kaarten met alleen 'De beste wensen' en 'Groeten, tante Pollewop' ontbraken. Helemaal prima. Aan de post die ik wel kreeg, was veel aandacht besteed. Ik kreeg gehaakte kaarten, zelfgeknutselde kaarten en zelfs pakketjes!

Natuurlijk wil ik jullie ook het allerbeste wensen. En dat doe ik samen met mijn vrienden. Ik deel hun wensen graag met jullie. Omdat ze zo mooi zijn. Hier komen ze!

In principe hoef je voor luisteren niets meer te doen dan je mond houden. Laten we dat met z'n allen eens wat meer gaan doen. Merry everything and a happy always. Thank you for your friendship, I hope that 2017 is your best year ever! I am focusing 1000% on my family and my little world. Ik wens je een liefdevol, gelukkig en gezond 2017 met veel mooie momenten en veel vriendschap. Een mooi, liefdevol en gezond 2017 gewenst! Met veel happy IG-momentjes en dito blogposten, groene maaltijden, leuke schoenen en veel (voor)leesvoldoening. Maak er iets moois van! Onze wens voor het nieuwe jaar: samen zijn met en voor elkaar. En nog veel mooie tentoonstellingen / theater / musea / beleven... Ik wens je een jaar zoals jij bent, iets mooiers kan ik niet bedenken. Met een glimlach kun je winnen, met een glimlach win je goud. Met een glimlach kun je geven, met een glimlach word je oud. Een (Nieuwjaars)duik in de zee van tijd of een excursie naar de vallei van het onbekende of toch liever een toch naar de oase van rust. EEN GOEDE REIS IN 2017!

Wat kan ik hier nog aan toevoegen? Niets toch? Alleen een bedankje voor alles wat jullie mij in 2016 hebben gegeven. En ik hoop dat 2017 veilig, mooi en goed voor jullie zal zijn. En zo niet, dan wens ik je kracht en fijne mensen om je heen om op te leunen.

Tot volgend jaar! X Mirjam

Help jij katten, zwerfboeken en wezen in Malawi?

Eigenlijk kunnen we de November Geefmaand beter de November Feestmaand noemen. Want het is zo'n cadeautje. En het is zo gezellig in de Facebookgroep. Ontvangen blijft natuurlijk fantastisch, maar geven is toch wel de vergrotende trap van ontvangen. In de besloten Faceboekgroep delen we veel van onze acties. Niet omdat het moet, maar omdat we er zoveel lol in hebben, dat geven. Ik laat jullie dan ook graag een paar van mijn acties zien.

Maar eerst vertel ik jullie over een paar mooie, kleine organisaties. Waarover jullie mij tipten naar aanleiding van mijn vraag, welke kleinschalige organisaties wel wat aandacht of een donatie mochten ontvangen.

Zo werd ik geattendeerd op Villa Vacht, een organisatie die zich specialiseert in de opvang van en zorg voor verlamde katten. Een prachtige organisatie, ga echt eens kijken op de website, de liefde en betrokkenheid spat er van af. Als je Villa Vacht wilt helpen, vrijwilligers zijn altijd welkom. Net als donaties. Heel handig, op de website kun je zien waar de Vachtjes, oftewel de katten, op dit moment behoefte aan hebben. Deze producten, zoals voer en incontinentiepads kun je zelf brengen of laten bezorgen. Maar geld doneren is natuurlijk ook altijd een optie.

Ook kreeg ik een bericht over Happy Granny for Malawi. Deze organisatie kun je volgen via Facebook. Happy Granny for Malawi zorgt op kleine schaal voor voedsel voor wezen in Malawi. De plattelandsbevolking daar lijdt al jaren onder voedselschaarste. Twintig kinderen en hun opvanggezinnen ontvingen vorig jaar voedseldonaties ontvangen en ook zijn er zaden en gieters gestuurd. Hiermee kan de bevolking hun eigen planten kweken. Met lokale hulp. Ga even kijken, donaties zijn altijd welkom!

Een club naar mijn hart (nu niet denken dat ik de andere organisaties niet tof vind he?) is Kinderzwerfboek. Ik blijf nu eenmaal een boekenwurm, van kleins af aan al. Kinderzwerfboek wil zoveel mogelijk kinderboeken laten zwerven door Nederland, zodat ieder kind kan lezen. Want lezen is zo ontzettend belangrijk. En leuk natuurlijk. Kinderzwerfboek kun je op meerdere manieren steunen. Bijvoorbeeld door zelf boeken te laten zwerven. Superleuk! Maar ze zijn ook op zoek naar vrijwilligers. En een donatie is ook mogelijk. Kijk voor meer informatie op de site of op Facebook.

En dan nog een organisatie waarvan ik de twee dames ken die haar runnen. Ik weet dus hoe hard ze werken en wat ze allemaal opofferen voor hun stichting Help de Zwerfkat in Uithoorn. Help de Zwerfkat vangt katten op die door hun achtergrond niet herplaatst kunnen worden. Er is ruimte voor 65 katten en geloof me, die 65 plekken zijn altijd bezet. Tot een van de cliënten overlijdt en zo een plekje vrijmaakt. Bizar toch, hoeveel dieren er zomaar op straat rondlopen? Ook Help de Zwerfkat kan altijd hulp gebruiken, voor meer informatie kun je terecht op Facebook en hun website.

Binnenkort laat ik een paar highlights van mijn geefacties zien, voor nu wens ik jullie een hele fijne winderige zondag! Enne...

Wat zit je haar leuk!

Groeten, Mirjam

Ik kreeg een Liebster Award!

Carolien van Lien's Keetje rijkte onlangs de Liebster Award uit en hij ging naar mij! Wat een eer, dankjewel Lien! De Liebster ontvang je niet alleen, je mag hem ook doorgeven. En je mag tien vragen beantwoorden. Dit waren de vragen die Lien mij stelde:

Op welke leeftijd werd je vegetariër?

Dat weet ik niet precies. Ik ben niet van de ene op de andere dag gestopt met het eten van vlees. Ik heb langzaam afgebouwd, om te wennen. Als eerste stopte ik met het eten van varkensvlees. Varkens zijn intelligenter dan honden. Toch stoppen we het ene dier in een kooi waar hij z'n kont niet kan draaien en mag het andere bij ons op de bank liggen. Dat voelde zo verkeerd. Beetje bij beetje stopte ik ook met het andere vlees. Dat is zo'n vijftien jaar geleden, denk ik.

Welk blog of IG account op het gebied van vegetarisch eten kun je aanraden?

Als je inspiratie wil opdoen over vegetarisch of veganistisch eten, dan is de site van De Groene Meisjes een mooi begin. Je kunt daar ontzettend veel onderwerpen vinden, het gaat niet alleen over voedsel, maar een hele 'groene' life style.

Welke drie andere blogs of IG accounts volg je graag?

Het Keetje van Lien natuurlijk! Lien schrijft heerlijk herkenbaar met haar vlotte pennetje / toetsenbord. Met Ing Things begin ik graag mijn morgen. Ingrid maakt prachtige foto's van haar kleine huisje en haar omgeving. En ze schrijft er zo heerlijk melancholisch over... Van Martine's blog Min of Meer geniet ik ook. Ze schrijft openhartig en toegankelijk over haar manieren om te budgetteren, hoe ze met ME omgaat en haar vier katten. Doet u mij nog maar een bakje koffie.

Wat is je favoriete kookboek?

Dat heb ik niet. Ik krijg iedere week mijn groentepakket, een soort verrassingspakket. De kweker stuurt van te voren keurig een mail hoor, met de inhoud van die week. Maar ik vind het gewoon veel leuker om het pakket te bekijken als ik het ophaal. Soms doe ik een dansje, zo blij ben ik dan met de inhoud. Soms vind ik het wat minder... Zo heb ik nog steeds geen idee wat ik met witte kool aan moet. Maar goed. Ik kijk liever op internet, dat vind ik een stuk makkelijker. Ik gebruik de zoekterm 'vegetarisch' of 'veganistisch' en huppekee, allerlei heerlijke recepten rollen zomaar uit mijn computer!

Wat is het mooiste boek (roman) dat je ooit gelezen hebt?

Oei.. Ook al zo'n lastige. Ik houd van boeken met veel fantasie, zoals 'De Vrouw van de Tijdreiziger' van Audrey Niffenegger. Prachtig! Ik blijf het herlezen. Een boek in dezelfde trant als 'De Vrouw van de Tijdreiziger' is 'The Night Circus' van Erin Morgenstern. Heerlijk mysterieus! En dan iets van een heel andere orde: De Zwijgster van Chahdortt Djavann. Geloof me, dit boek laat je niet snel los.

Heb je het afgelopen jaar iemand ontmoet die jou geïnspireerd heeft?

2016 was voor mij natuurlijk het jaar van de boventalligheid. Vol met nieuwe ervaringen, zo ging ik voor het eerst naar het outplacement bureau, voerde ik netwerkgesprekken, volgde ik nieuwe cursussen. En ging ik naar de haptonoom. Overal ontmoette ik natuurlijk nieuwe mensen. En ik zag nieuwe kanten van mensen die ik al kende. Heel bijzonder. Van ieder van hen heb ik zoveel geleerd. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Met welke bekendheid wil je graag uit eten en waarom?

Nou heb ik niet zoveel met bekendheden, maar goed.. Met Cleopatra wil ik wel een keer een vorkje prikken. Toch eens vragen hoe dat zat met die ezellinnenmelk. En die mannen. En met Audrey Niffenegger, eens vragen waar zij haar inspiratie vandaan haalt en of ze me wat schrijftips kan geven.

Welke foto is jou het meest dierbaar?

Dat is een foto van mijn vader, ongeveer een half jaar gemaakt voordat hij overleed aan de gevolgen van chronische leukemie en COPD. Op de foto straalt hij zo'n zin om te leven uit, zijn ogen stralen. De ziekte zou hem er niet onder krijgen!

Wat is je guilty pleasure?

Ik zing graag in de auto of onder de douche. Lekker galmen en dan het liefste 'Laat me alleen' van Rita Hovink. Prachtig! Er is ooit tegen me gezegd dat ik niet kon zingen, dus ik moest wel wat overbruggen om hardop, voluit te zingen.

Wat is je grootste kringloopgeluk ooit?

Een tijdje terug kwam ik het boek 'Het roodleren Dagboek' van Lily Koppel tegen in de kringloop. Daarin vertelt de schrijfster over de vondsten die ze ooit in een container deed. Van die ouderwetse gigantische hutkoffers met prachtige danskleding, je weet wel, in de stijl van de Titanic. Brieven, balboekjes, hoeden.. En een roodleren dagboek dus! Zo'n ontdekking heb ik helaas nog nooit gedaan, maar wie weet.. Tot die tijd is Anne, la petite Francaise, mijn grootste kringloopgeluk. Uit het asiel!

Als je geen Franse buldog mocht kiezen, welk ras was het dan geworden?

Ik ben per ongeluk bij Anne uitgekomen. Eigenlijk was ik op zoek naar een boxer, omdat ik er al twee had gehad en het ras geweldig vond. Op dat moment zaten er echter geen geschikte boxers in het asiel, dus ging ik verder kijken. En zo kwam ik uit bij Miss Anne. Ik zou niet zo gauw teruggaan naar een boxer, door haar kleine formaat kan ik Anne bijna overal mee naartoe nemen en dat is toch wel erg makkelijk. Ik denk dus dat ik voor een mops zou gaan of een Brusselse Griffon, van die hondjes met een baard. Geweldig!

En dan mag ik de Liebster doorgeven. Dat doe ik aan de volgende blogs: De Biobloghurt, ook wel bekend als De Verdubbeldame, Firma Fluitekruid en Martine's 52 druppels Alledrie de dames ken ik via de November Geefmaand, zijn gewoon hartstikke gezellig en een loopt er zelfs regelmatig met een vergiet op haar hoofd... Ga dus vooral even kijken.

Fijne week weer lieve mensen! X

Niet voor de poes

Ik houd van stadskatten. Ze zijn zo fotogeniek! Als ik een paar dagen op stap ben, worden er altijd wel een paar op de foto gezet. Afgelopen week was ik in Nijmegen, in de Hezelstraat. Daar zat een favoriet eettentje en daar wilden we een hapje doen. Helaas, de eigenaresse is gestopt. Overspannen, het was allemaal te veel, ze gaat nu op zoek naar een nieuwe uitdaging. Toevallig troffen we haar bij de overdracht. Of de nieuwe eigenaren ook veganistisch gaan koken? Nope. De eieren stonden al in de koelkast. ;)

Veganistisch

Deze maand eet ik dus veganistisch en dat is best nog een uitdaging, hierzo in het zuiden. Thuis lukt het me prima, er staan genoeg gerechten op internet. In de horeca is het een ander verhaal. Of er staat helemaal niets zonder dierlijke producten op het menu. En als het wel veganistisch lijkt, kun je het toch maar beter navragen, want vaak zit er stiekem toch room of iets dergelijks in. Maar goed, we belandden uiteindelijk bij een fijn ander tentje waar we heel erg lekker en veganistisch aten.

Rubens

En we zagen dus deze Rubensiaanse knapperd! Bij de deur van de slager. :) Meneer heeft er zeker een uur of twee gezeten. Nu is het wel November Geefmaand, maar ik besloot toch niets te geven. Want volgens mij komt Poes niets te kort en ik denk ook niet dat meneer voor de magere runderlapjes gaat.. Groetjes, fijne week allemaal!

I'm in the garden

De laatste tijd zit ik nogal eens in een moestuin. Niet om te tuinieren, de groene vingers hebben zich nog steeds niet aangediend. Maar om te genieten. Van de zon, het zalige eten, en het prachtige uitzicht. Deze keer was ik bij Wereldtuin Verdeliet, in Cuijk. Daar werd een “Poëtisch Ontbijt” georganiseerd, er werd uit eigen werk voorgedragen, gemusiceerd en ontbeten. In een kas.

Ontbijt

Afgelopen lente was ik voor het eerst bij zo’n poëtisch ontbijt, onder het mom van: doe eens iets anders. Was de poëzie niets, dan had ik in ieder geval gegeten. Kon niet mis, vond ik. En het was geweldig! De sfeer, de poëzie en ja, ook het eten was goed. En dus ging ik deze keer weer.

Poëzie moeilijk?

Lezen jullie wel eens poëzie? Ik nooit, ik grijp veel makkelijker naar proza en non-fictie. Ik heb ook altijd het idee dat poëzie moeilijk is. Geen idee waar de goede man of vrouw het over heeft. Laat maar. Mocht je dat nou ook menen, dan heb ik goed nieuws. Het valt reuze mee! Vooral als een gedicht voorgedragen wordt, je de stem van de dichter hoort en het gevoel erbij meekrijgt. Poëzie laat je mijmeren, denken, voelen. En heel erg genieten.

Rise and shine

En dus ging ik deze keer weer. Best vroeg, om acht uur opstaan op een zondag, maar het was het zo waard! Deze keer werd er iets heel bijzonders voorgedragen. Herman Verweij en May Rooijakkers droegen voor uit de bundel ‘Zolderbrieven’. Herman schreef de gedichten in deze bundel naar aanleiding van de correspondentie tussen zijn ouders tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Dwangarbeid

Herman’s vader verrichte dwangarbeid in Duitsland en moeder, acht maanden zwanger, bleef alleen achter. Uiteindelijk verbleef vader zo’n acht maanden in Duitsland en in deze periode schreef het stel elkaar meer dan honderd brieven. Na het overlijden van vader, in 1996, vonden de kinderen de correspondentie van hun ouders. Herman’s bundel verscheen afgelopen jaar en je voelt in zijn gedichten de afstand en tegelijkertijd het nabij zijn tussen het paar. Heel bijzonder.

Sprookjes

Ook Marion Steur droeg voor uit haar werk. Prachtig! Ze heeft een sprookjesachtige wereld gecreëerd, met kasteelheren, zondebloemen en eenhoorns. Waarin begrippen opeens een heel andere betekenis krijgen. Of misschien hadden ze die betekenis al lang en zag ik ze ze nu opeens. Die wereld schetst ze niet alleen met haar woorden, ze schildert ze ook. Alweer, heel bijzonder.

Verdeliet op Facebook

Ook een keer een van deze mooie evenementen meemaken? Like dan de pagina van Wereldtuin Verdeliet op Facebook en je wordt op de hoogte gehouden. Dit jaar is er geen ‘Poëzie in de Kas’ meer, maar in 2017 beslist wel weer. En als je dan toch in de buurt bent, kun je ook een bezoekje brengen aan die ene bijzondere, (not so) Little Free Library in Gassel, de Prins!

November Geefmaand

Spontane Geefactie bij de Appie

De bladeren vallen van de bomen, 's ochtends laat ik de hond weer uit in m'n winterjas en deze week ga ik echt mijn winderdekbed op het bed doen. Nee, dit is geen klaagzang over de herfst, dit is een aankondiging. :) Het is namelijk bijna november. En dat betekent dat de November Geefmaand weer van start gaat. Ik weet niet met hoeveel we zullen zijn en dat maakt ook niet uit. Met z'n 25-en schat ik zo zullen we weer iedere dag gaan geven. Dat kan van alles zijn, cadeaus, geld, een glimlach. Ieder jaar leg ik wel een verrassingspakket ergens neer, stuur ik kaartjes, probeer (hey, ik ben ook maar een mens) ik wat aardiger te zijn voor de medemens.

Onvoorwaardelijk geven

Er was best wel wat discussie over dat geven. Want hoor je dat niet iedere dag te doen? Hoor je de rest van het jaar ook niet iets over te hebben voor een ander? Is het niet vreselijk opdeborstklopperig, zo'n maand? Tja. Iedereen mag natuurlijk vinden wat hij of zij wil, vooral lekker doen. Samen met de rest van de groep maak ik in november de wereld een klein beetje mooier. Dat vind ik leuk om te doen. En ja, daar word ik blij van. En nee, daar gaat mijn neus echt niet verder van omhoog staan, hoor. Mocht iemand anders dat wel vinden: veel plezier ermee.

Geefacties

Een paar geefacties heb ik al bedacht, hoewel ik niet de hele maand ga volplannen. Ik laat het gewoon op me af komen. Maar ik ga in ieder geval de hele maand veganistisch eten, hmm, daar mag ik wel wat voor voorbereiden, realiseer ik me nu. Vorig jaar stuurde ik iedere dag een kaartje, dat ga ik nu niet doen. Althans, ik ga wel post versturen, maar niet iedere dag. Ik zie wel hoe dat loopt, waar ik zin in heb. Ook wil ik kleine non-profit organisaties steunen met een gift. En natuurlijk ga ik een donatie doen aan de Little Free Library bij mij om de hoek.

Suggesties

Mochten jullie nog organisaties kennen waarvan jullie vinden dat ze meer aandacht verdienen, dan hoor ik het graag. Misschien kan ik wat voor ze betekenen, wat geld doneren, informatie delen op Facebook, zoiets. Wil je een kaartje op de mat? Laat het me weten! Andere ideeën en suggesties zijn ook altijd welkom.

Doe je mee?

En natuurlijk: als je mee wilt doen, meld je dan vooral aan! Dat vinden we gezellig. Dat kan via deze link op Facebook: https://www.facebook.com/groups/geefmaand/ Het is allemaal heel laagdrempelig, je hoeft ook niet iedere dag iets te doen. Posten mag, dat is van harte welkom, maar als je alleen wilt volgen, dan is dat uiteraard ook prima. Zie ik je daar? X

Oude en nieuwe herinneringen

Overal pompoenen!

Herfst 2015

Afgelopen jaar reed ik in mijn Kaatje over de ring van Antwerpen. Het was oktober, koud en grijs. Al bonkend over het geweldige wegdek van onze zuiderburen, keek ik naar het miezerweer en het vele vrachtverkeer en vroeg ik me af waarom ik mijn zomervakantie ook alweer in België wilde doorbrengen. Iedereen (nou ja, mijn manager en de collega van de verkoopster in de winkel waar ik een warm vest voor de vakantie kocht) vierde vakantie op de ABC-eilanden en poor little me ging weliswaar ook naar een zandstrand, maar wel van een beduidend minder allooi. Sorry lieve zuiderburen, maar op dat moment verkoos ik toch echt een bikini boven m'n winterlaarzen. Ik nam me op dat moment dan ook ferm voor het helemaal anders te doen in 2016.

Retraite

Waarom ik mijn vakantie in oktober vierde? Ik zou op retraite gaan en ik wilde daarna niet meteen weer terug aan het werk. Beetje jammer dat de retraite een paar weken voor de afgesproken datum geannuleerd werd. Uiteindelijk bleek dat gelukkig helemaal niet erg te zijn. Ik werd door de abdis van het klooster uitgenodigd om een weekend zonder programma daar door te brengen en dat was heerlijk. Waarschijnlijk veel fijner dan met programma, omdat ik nu heel veel tijd voor mezelf had, zo heb ik uren in de tuin gezeten met een boek. En ik had bracht tijd door met de nonnen, hoe bijzonder is dat?

Welkom in Gent!

Herfst 2016

Wil iemand raden waar ik afgelopen weekend was? Juist, in België. Aan de kust. :) Op vakantie. Ik zat vrijdag weer op die zelfde ring, gezellig tussen allemaal Belgische, Poolse en Hollandse truckers. En opeens bedacht ik me dat ik me een jaar daarvoor toch iets voorgenomen had... Ondanks het weer was het weekend vorig jaar heerlijk hoor, ik heb enorm genoten. Alleen die kou. Het is toch wel erg fijn om de zon op je gezicht te voelen. Afgelopen weekend werden we op onze wenken bediend, zalig!

Op weg in Belgie

Hoewel de locatie bijna hetzelfde was, werd het toch een heel ander weekend. Mede mogelijk gemaakt door de Belgische infrastructuur, Google Maps, onze netwerkverbinding en laten we de hand in eigen boezem steken, onze blik op de zaken. Ik zal jullie niet met alle details lastig vallen, houd het er maar op dat we onderweg flink wat onverwachte sight-seeing gedaan hebben. Een hoogtepunt en tegelijkertijd dieptepunt was toch wel het ziekenhuis van Gent. Waar we zomaar opeens over de parking reden. Terwijl we toch echt naar Brugge wilden. Tja, een paar keer de verkeerde afslag nemen en je staat zomaar in een andere stad. En als de navigatie je dan allerlei achterafsteegjes in stuurt en de snelweg in geen velden of wegen te bekennen is, dan is het zo een uur later.

Welkom in het hotel

De reis is niet de bestemming of zoiets

Het lukte ons best goed om ons voor te houden dat de vakantie niet pas op de plaats van bestemming begon enzo en ach, wat is een uur.. Toch waren we wel erg blij om in ons hotel aan te komen. Met een echte pint werden we verwelkomd en toen we die op hadden, liepen we in dronkemanspas naar onze kamer, waar het leek alsof we de honeymoonsuite hadden. We hadden gewoon een hemelbed! En het bad was zo groot dat de buren er ook nog bij hadden gekund. Nee lieve mensen, ik vertel niet waar het hotel is en hoe het heet, dadelijk is er voor ons de volgende keer geen plek meer. ;)

Weer op pad

De volgende dag gingen we naar het Zwin, een prachtig natuurreservaat aan de kust. Zegt men. Want we hebben het niet gezien. Weer verkeerd gereden. Een omleiding, een wegversperring en een navigatie die het allemaal niet in de gaten had.. Niet echt handig. Met de frustratie van alle eenrichtingsstraatjes in Gent nog vers in het geheugen besloten we door te tuffen naar Blankenberge. Want daar bleken we opeens naar op weg. Best bijzonder, want dat was precies de plek waar ik niet naartoe wilde.

Verwenkoffie, geweldige naam, toch?

Blankenberge

Lang, lang geleden was ik daar namelijk. Met mijn allereerste vriendje. Zo leuk eindigde die relatie niet, dus om daar nu weer in een hotel te gaan zitten? Nee, bedankt. Blijkbaar had Blankenberge nog een appeltje met mij te schillen, dus daar gingen we! En het was heel erg fijn. Blankenberge is veel mooier dan ik me kon herinneren. We hebben heerlijk relaxed in een koffietentje vlak bij het strand gezeten, van de zon genoten en wat door het centrum geslenterd. Veel was nog hetzelfde, veel was natuurlijk heel anders. En daar kwamen de herinneringen. Niet eens zozeer aan het ex-vriendje, maar meer aan zijn ouders.

Paradijsvogels

Een bijzonder paar, zeker in het dorp waar ik opgroeide. Nogal een gesloten gemeenschap, ons kent ons en doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Waar het in mijn tijd (oma vertelt, ha!) nog vrij bijzonder was om te gaan studeren, de meeste meisjes gingen achter in de supermarkt werken en de jongens gingen de bouw in. Zeker in de wijk waar mijn ex-schoonouders woonden. Deze twee paradijsvogels waren 'import' maar werden, in tegenstelling tot veel andere buitenstaanders, wel geaccepteerd. Het hele dorp roddelde wel over hen en de innige vriendschap die ze met een ander stel onderhielden (need I say more?), maar dat was voor hen niet interessant. Ze gingen gewoon hun eigen gang. Dat was ik niet gewend.

Mr & Mrs Down Under

Buiten de box

Voor mij, opgevoed door ouders die behoorlijk behoudend en bepaald niet genegen tot het verkennen van grenzen waren, die het wel erg belangrijk vonden hoe de buurt en de familie over hen dachten, is dit paar erg belangrijk geweest. Zij lieten me zien hoe het ook kan. Dat de wereld groter is dan mijn geboortedorp. Dat het okay is om grenzen op te zoeken en te overschrijden. Dat iedereen zijn dingen op eigen wijze doet en dat dat prima is. Ze hebben me een groot geschenk gegeven. Zo zittend op dat bankje in Blankenberge, in het oktoberzonnetje realiseerde ik me dat opeens. Wat was ik blij dat Blankenberge zo op mijn pad kwam!

Brugge

Na Blankenberge gingen we naar Brugge. In een keer goed gereden! Ook daar liggen veel herinneringen. De laatste keer dat ik daar was, was met het werk. Het koffietentje waar ik met mijn collega's een bakkie deed tussen het winkelen werk door, zat er nog. Hup, fotootje getrokken en naar de oud-collega's gestuurd! Ook alle boekhandels zaten er nog. Jammer dat we tegen sluitingstijd aan kwamen, we moeten dus echt een keer terug. Gelukkig waren er genoeg biertentjes en restaurantjes open om ons te vermaken. En de sight-seeing was ook nice, Brugge blijft een heerlijke stad. Heel bijzonder, zo goed ben ik niet in navigeren, maar in Brugge liep ik rond alsof ik vorige week nog was geweest.

Hij woont gewoon in Brugge!

Op bezoek

Zondag gingen we op bezoek bij mijn vriendin Trui, en jaja, zomaar, zonder haperen, in een keer de weg gevonden! We gingen het nieuwe huis bewonderen, bijkletsen, de omgeving bekijken. En ook dat was heerlijk. Je hoeft elkaar niet heel vaak te zien om het goed te hebben. En toen was het alweer voorbij.. En reden we, onder het toeziend oog van een gigantisch grote maan, weer naar huis. En weer in een keer goed! En we komen beslist een keer terug, we hebben zoveel moois gezien en nog zoveel niet. Jaja, zoals het Zwin. ;) Maar ook de art deco wandeling in Blankenberge willen we nog doen en de wandeling over de Eerste Wereldoorlog. Tot snel weer mooi Belgie! X

Over keelontsteking, spuiten en antibiotica

"Je laat je niet afschepen, he?", appte Ogma-collega en mede-koortshoofd naar me. Twee dagen daarvoor had ik al een keer naar de huisarts gebeld en vertelde de assistente me, na samen de checklist doorgenomen te hebben, dat het allemaal wel meeviel en dat ik het maar even moest aankijken. Keelpijn was inderdaad pijnlijk, maar er was helaas niet veel aan te doen. Het devies was: rustig aandoen, veel drinken en zuurtjes tot me nemen.

Rust

Tja. Vooruit dan maar. Braaf slingerde ik Netflix maar weer eens aan, deed wat dutjes en at zoveel drop en ijs tot ik er genoeg van had. De keelpijn werd alleen niet minder en de verhoging ook niet. Best leuk, dat advies, alleen jammer dat het niet echt opschoot. Eten ging inmiddels helemaal niet meer, zelfs brood in soep gedoopt kreeg ik maar met moeite weg. Laat staan paracetamol, en das niet handig.

Abces

De huisarts toch maar weer gebeld en deze keer mocht ik wel komen. "Ik zie het al, je hebt een keelontsteking. En een abces. Ik stuur je naar de KNO-arts.", aldus mijn huisarts. Wow, dat ging snel, van 'nog even aankijken' naar 'ik stuur je naar het ziekenhuis'. "Umm, wanneer dan?", vroeg ik redelijk beduusd. "Nu. Het kan zijn dat ze het abces in ziekenhuis leeg willen halen. Als dat spontaan knapt, ben je nog niet jarig." Dat klonk me nou niet echt aanlokkelijk in de oren, maar goed. Geen keus dus.

KNO

Bij het ziekenhuis werd ik met open armen ontvangen. En spuit. ;) De huisarts had me nog geprobeerd gerust te stellen door te zeggen dat de KNO-arts in 90% van de gevallen alleen antibiotica gaf. Zal best, maar ik zat dus in de 10%. Het viel me mee, die spuit in m'n keel. Bij de tandarts doet het tenslotte ook zeer.

Apotheek

Even later stond ik zonder abces en met halve apotheek weer buiten. Antibiotica tegen de keelontsteking, paracetamol tegen de koorts en mocht de paracetamol niet helpen, nog een andere pijnstiller. Of ik last van m'n maag had. "Nee, hoezo?" "Als je die andere medicijnen gaat slikken, dan kun je het beste maagwandbeschermers erbij slikken." Fantastisch.

Bijwerkingen

Ik ben oprecht blij hoor, dat antibiotica bestaat. Alleen die bijwerkingen... Ik was er al voor gewaarschuwd toen ik m'n medicamenten kreeg overhandigd. En dan zijn tien dagen best lang. Maar goed, die zijn inmiddels ook weer voorbij en nu ben ik weer helemaal happy. Het hoest, kuch en rochelseizoen is duidelijk aangebroken, iedereen heeft er om me heen last van. Tja, je bent trendsetter of je bent het niet. :) Kortom, ik ben er weer, lieve mensen! X

Mijn diner met Roald Dahl

Best zwaar hoor, het leven van een boekenblogger. De hele week met je neus in de boeken of achter de compu gaat je niet in de koude kleren zitten. Met die hittegolf van laatst zat ik binnen, bij de ventilator, alle gordijnen dicht. En als het koud is, zit ik ook binnen. Vooruit, tussen de middag mag ik even naar buiten, maar dan loop ik naar de Little Free Library hier om de hoek. Boeken brengen en hopelijk iets geschikts vinden voor een interessant blog. Ja, dat heb je als boekenbloggers allemaal voor je lezers over.

De buitenwereld in

Maar af en toe mag ik er echt uit. Dan gaat de joggingbroek de wasmand in, worden de Birckenstocks de kast ingeschopt en gaat de boodschappentas aan de kant. De benen worden geschoren, kek jurkje aan en gaan! Waarschijnlijk niet bijster verrassend, maar vaak heeft zo’n uitje wel iets met boeken te maken. Nu zou ik kunnen zeggen dat ik het nuttige met het aangename verenig (en hey, een mens moet nu eenmaal eten), maar stiekem vind ik het natuurlijk heel erg leuk. En heb ik een makkelijk excuus als ik weer eens zo nodig iets literair/cultureelachtigs moet doen: “Ja, het moet voor Ogma.”

Het Dahl Diner

Dus! In dat kader ging ik zaterdag naar Dahl diner in Nijmegen. Jullie weten het vast, het was 13 september honderd jaar geleden dat Roald Dahl geboren werd. Hij schreef natuurlijk waanzinnig veel, waarvan ontzettend veel hele bekende boeken. Maar wisten jullie dat hij ook een kookboek schreef? Uit dat kookboek werd tijdens het Dahl diner gekookt. Daarnaast werden er verhalen van Dahl voorgedragen. Gaaf!

Diner voor carnivoren

Ik wist het niet, ben tenslotte nooit bij Dahl op bezoek geweest, maar hij bleek nogal ‘vlezig’ aangelegd. Toen ik mailde om te reserveren, meldde ik dat we met een vegetariër en een veganist kwamen. Voor de beleefdheid zette ik erbij dat ik hoopte dat dat geen probleem was. Dat was het niet, het waren namelijk twee problemen. J

Mr. Vegan & Mrs. Vega

Gelukkig viel het wel mee en kon Mrs. Vega gewoon van Maria’s Gazpacho (het recept van een Spaanse nanny van de familie Dahl) genieten. Mr. Vegan kreeg een gewone tomatensoep, ook lekker! Helemaal ingeburgerd bleek eten zonder vlees nog niet, het bedienend personeel bleef ons vleesschotels aanbieden. Niet erg, zo zagen we wel wat het oorspronkelijke menu was, leuk. En onze gerechten kwamen gelukkig ook gewoon.

Voordrachten

En de voordrachten waren geweldig. Dahl was natuurlijk een fantastische verhalenverteller, met dat zwarte randje aan z’n verhalen… Die dan zo lekker onder je huid kruipen. En dan iedere keer weer een verrassing op het einde. Briljant. Van harte Mr. Dahl, dat we tot in de eeuwigheid van je verhalen mogen genieten! Proost!

PS

Jullie kennen het verhaal van de lamsbout? Raad eens wat het hoofdgerecht was…

Een leven lang liefde

Keuzestress

Sommige dagen lopen zo anders dan je van te voren verwacht. Zo zat ik gisteren zomaar aan bij een Limburgse koffietafel. Met vlaai. Van iemand bij wie ik al ruim tien jaar in de straat woon, maar misschien maar drie keer gezien heb. Waarvan we elkaar maar een keer gesproken hebben. Je zou kunnen zeggen dat ik haar pas op haar crematie heb leren kennen.

De buurtjes

Ik woon in een fijne straat, we kunnen bij elkaar terecht. Voor een kletspraatje, advies, hulp. Laatst stond de buurvrouw op de stoep met een flinke bak druiven uit eigen tuin, de buurman vult twee keer per jaar het water van mijn ketel bij en weer een andere buurman fungeert als postkantoor. Daar worden de pakketjes voor de hele straat afgeleverd. Tegen een kleine vergoeding: een kletspraatje. Over het weer, de hond, maar meestal over zijn verleden bij de marine.

Postkantoor

Inmiddels is buurman al lang gepensioneerd, maar nog steeds erg actief als mantelzorger voor zijn vrouw. Geen polonaise, thuiszorg of aanverwante artikelen aan het lijf, alleen hij mocht haar verzorgen. Door haar ziekte kwam ze het huis niet meer uit en hij dus ook niet. Vandaar dat de postbode de pakketjes altijd op nummer vijf bezorgde. Heel fijn voor ons allemaal. Ik zorgde er op een gegeven moment wel voor dat ik gegeten had als ik mijn pakketjes ging ophalen. Om met een lage bloedsuikerspiegel bij de buurman langs te gaan, was niet handig. 'Ik moet nu echt gaan...', hoorde buurman meestal niet. Beetje doof. ;)

Crematie

Afgelopen week overleed zijn vrouw. In zijn armen, na een huwelijk van zestig jaar en vele jaren van zorg. Gisteren was de crematie. Nu dacht ik dat de crematie me niet zoveel zou doen. Ik ging uit respect, ik kende de buurvrouw tenslotte amper en als iemand zo lang ziek is, dan heb je er meestal wel vrede mee. Maar ja, als een stoere tiener snotterend vertelt dat oma zo'n belangrijke rol in haar leven heeft gespeeld... Ja hoor, daar kwamen de zakdoeken. En dan de muziek... Guus Meeuwis kwam voorbij met Geef mij nu je hand, Claudia de Breij met Mag ik dan bij jou. Slik.

Koffietafel

En toen zat ik opeens aan die koffietafel. Was helemaal niet de bedoeling, mijn plan was om iedereen gedag te zeggen en er dan tussenuit te sneaken. Nog even bijpraten met de buurvrouw met wie ik meereed en dan de rest van de middag in de tuin te zitten, met een boek ofzo. Maar nee, de buurman zag ons en we moesten mee. Maakte niet uit dat we niet uitgenodigd waren, foutje van de kinderen, geen probleem, gewoon mee. Okay.

Verwerking

Voor het gemak vergat ik maar even dat ik minder suiker wil eten, men, wat zijn die Limburgse vlaaien lekker! Goed voor het verwerkingsproces, zullen we maar zeggen. ;) Fijn om zo met de flow mee te kunnen gaan. De rest van de dag heb ik natuurlijk niets meer gedaan. Bijkomen!

Tja, waarom eigenlijk niet? Een blog over (geen) vlees eten

Vegetarisch

"Zeg, hoe lang eet jij al geen vlees? En waarom eigenlijk niet?" Een paar van de vragen die ik regelmatig krijg. Ik dacht, laat ik ze eens beantwoorden! Ik ben al zo'n tien jaar vegetariër. Hoewel ik het meestal niet zo noem, meestal zeg ik dat geen vlees eet. Ik weet niet zo goed waarom, misschien omdat ik niet zo van labels houd. Ik weet ook niet precies hoe lang ik vegetarisch eet, ik ben namelijk beetje bij beetje geminderd. Eerst stopte ik met varkensvlees, daarna rund en als laatste kip. Geloof ik. Het is al even geleden. ;) Zeker zo'n tien jaar.

Van vlees word je groot en sterk

Mensen willen ook graag weten waarom ik geen vlees eet. Of ik het niet lekker vind of dat het me om de dieren gaat. Bij mij was het een combinatie. Ik ben opgevoed met het idee dat vlees goed voor je is. En meer vlees is beter. Op mijn vaders bord lag altijd het grootste stuk vlees, op zondag mepte hij eigenhandig de schnitzels plat, ik denk dat hij zich niets kon voorstellen bij vegetarisch eten.

Met z'n allen

Mijn vader groeide op met zo'n veertien broers en zussen. De oudste was zo'n twintig jaar ouder dan hij en al 'in betrekking' toen hij geboren werd, dus ze hebben nooit met z'n allen in een huis gewoond. Maar uit de verhalen begreep ik dat het er altijd flink druk was, vooral aan tafel. Opa was een keuterboertje, er zal beslist niet elke dag vlees op het menu hebben gestaan.

Vrijdag visdag

Bij ons dus wel, op de vrijdag na natuurlijk. Katholiek, he? :) Dan haalde smoeder kibbeling. Vlees was dus heel gewoon bij ons thuis en het heeft me best wat moeite gekost om dat achter me te laten. Totdat ik me realiseerde dat ik het niet lekker meer vond. Waarom zou ik dat dan eten? Mijn moeder accepteert mijn keuze inmiddels, maar echt begrijpen doet ze het volgens mij nog steeds niet.

Veetransport

Ook de manier waarop wij dieren behandelen, heeft mijn keuze beïnvloed. Varkens zijn intelligenter dan honden. Toch laden wij de eerste diergroep in grote vrachtwagen om ze kont aan kont door heel Nederland en de rest van Europa naar hun einde te slepen. Terwijl het andere dier in bed mag liggen, zijn verjaardag en Kerst met speeltjes en lekkers viert en overal mee naartoe gaat in zo'n handig en schattig tasje. Hmm..

Vleesvervangers

Vaak krijg ik ook te horen dat men de vegaburger/worst/gehaktbal geprobeerd heeft en er niks aan vond. Snap ik. Als iets eruit ziet als een ferme bal gehakt, maar naar iets heel anders smaakt, dan klopt dat niet. Logisch. Je hebt het idee dat je voor de gek wordt gehouden. Kortom: niet eten, die vervangers. Je kunt namelijk heel erg lekker eten zonder vleesvervangers. Kijk hier, hier en hier maar eens. Zelf vind ik de meeste vervangers prima weg te hakken, maar goed, ik heb dan al zo'n tien jaar geen vlees meer gegeten. Geen idee meer hoe het smaakt. Maar ik eet ze maar zelden, alleen als ik geen zin heb om te koken.

Veganistisch

Of ik dan wel vis eet. En melk. En kaas. Ja. Voornamelijk in restaurants. Want hoewel er gelukkig veel meer restaurants zijn waar je wel lekker zonder vlees kunt eten, toch zijn er ook nog steeds veel plekken waar alleen de welbekende geitenkaas op het menu staat. Of iets waar duidelijk het vlees uitgevist is. Of waar het enige gerecht zonder vlees zalm is. Tja. Dan zou ik natuurlijk op kunnen staan en vertrekken, maar als ik met een heel gezelschap ben, dan doe ik dat niet. Daarom regelt deze vegetariër meestal het restaurant. ;) En over mijn vrienden heb ik niet te klagen, er wordt altijd wel gecheckt of ik ook aan m'n trekken kom.

November Geefmaand

En hoewel ik vind dat iedereen zelf bepaalt wat hij of zij in zijn of haar mond stopt, vind ik het ook wel wat dubbel. Geen vlees, maar wel vis. Ook al is het maar soms. En 's ochtends die bak yoghurt. Echt helemaal veganistisch wil ik niet gaan eten, maar wat meer plantaardig mag wel. De laatste tijd doe ik dat al en het bevalt me heel erg goed. Daarom heb ik besloten om in de maand november (ja, dat duurt nog even, ik weet het) veganistisch te gaan eten. En in de tussentijd ga ik gewoon wat vaker een dag veganistisch plannen. Ik heb er zin in! En, doe je mee?

De Tuinen van Weldadigheid in Veenhuizen

Laatst was ik toch in Veenhuizen, voor de voorstelling van het Pauperparadijs? De dag na de voorstelling gingen we naar De Tuinen van Weldadigheid, en dat was zo fijn dat ik daar een apart blog over wilde schrijven. Bij dezen dus!

We hadden ons voorgenomen om na het ontbijt bij het echte hotel (bepaald niet armoedig, trouwens) nog even een kijkje te nemen bij de Tuinen. Daarna zouden we zoetjesaan weer naar het mooie Brabant tuffen. De rest van Veenhuizen hadden we al gedaan, alleen de Tuinen wilden we nog van onze 'to do' lijst afstrepen. Nou.. Dat eventjes lukte niet. We kwamen er gewoon niet weg! Kijk maar en je snapt vast waarom.

Helemaal Wabi Sabi toch?

De Tuinen zijn niet alleen mooi, ze zijn ook groot! Als je van planten en bloemen houdt, kun je er uren dwalen. Ik ben nooit zo'n flora en faunamens geweest, als kind sleepte m'n vader ons altijd mee naar de Flevohof. Vreselijk! Voor mijn gevoel stonden we uren in van die stinkende, benauwde kassen! Te kijken naar paprika's en tomaten. Hebben ze in de supermarkt ook, hoor! En waar stond ik in De Tuinen van Weldadigheid? Ja hoor, een kas. En ik vond het geweldig!

Vlinder op bolhoed

Prachtige bloemen he? En helemaal met deze vlinders erbij. Tientallen foto's heb ik genomen, ik bleef maar op de knop van het toestel drukken. Genieten! Ook zonder camera, trouwens. :)

Pipowagen annex pauperhotel

Dit is de deur van een pipowagen, een van de pauperhotels. Ik vond de kleuren zo mooi bij elkaar passen, helemaal wabi sabi!

Moeder met kroost

Moeder kip weet waarschijnlijk niet hoeveel geluk ze heeft dat ze overal kan rondscharrelen in De Tuinen van Weldadigheid, samen met haar kroost. Ik zie bijna nooit meer kuikens, jullie?

Het eenzame bankje

En ja hoor, weer een eenzaam bankje! Zo sneu, ben je zo'n mooie kleur blauw geschilderd, hangen er boven je allemaal sappige appels en nog zit er niemand op je. Sterker nog, tegenover dit bankje stond een ander bankje en daar stonden gewoon glazen met lege flessen wijn op! Dat was dus wel een populair bankje. Zielig toch? Ik ben er dus maar even op gaan zitten. Gezellig!

Na heerlijk op m'n blote pootjes door de tuin te hebben gebanjerd, belandde ik op het terras. 'Even' wat vocht bijtanken en daarna naar huis. Maar nee, het was zo gezellig, de sfeer was zo relaxed dat we binnen de boel nog bekeken, ik nog een boek scoorde (het zal ook eens niet), alle ins en outs van de Tuinen hoorde. En daarna wilden we nog steeds niet weg. Maar ja. Dus: ben je een keer in de buurt: gaan. Genieten gegarandeerd. En mocht je groene vingers hebben en wat tijd over, dan kunnen Lambert en Jolanda je vast gebruiken als vrijwilliger. Ik heb nog voorgesteld dat ik tegen de plantjes zou praten, maar daar hadden ze helaas geen vacatures voor. Toch jammer.

Wanderlust, of op bezoek bij de buren

De schoonheid van imperfectie

Op tournee

Was ik laatst toch zomaar in het buitenland. Nou is dat hier, een kleine dertig kilometer van de grens, niet zo moeilijk. Maar toch. Ik kreeg de tip om daar eens te gaan kijken naar biologische producten. Huishoudelijke producten, etenswaar, dat soort spul. Dat is daar namelijk veel 'billiger' dan hier. En aangezien ik mijn kooplust ergens op moet botvieren... Op naar Kranenburg dus!

Ýou've got mail! of: Sie haben Post!

Einkaufen machen

Het is dat de verkeersborden opeens een andere kleur hadden, maar anders had ik waarschijnlijk niet eens gemerkt dat ik in het buitenland was. Ik was natuurlijk niet de enige kaaskop die koopjes wilde scoren. Gezellig joh! Toch bijzonder om je eigen taal de hele tijd om je heen te horen terwijl je toch echt over de grens bent. Zelfs in de winkels praatten de landgenoten gewoon Hollandisch. Tegen het Duitse personeel dus. :)

Prachtig stilleven, toch?

De gelukkige huisvrouw

De oosterbuurtjes waren vast heel blij met me, de buit paste nog maar net in de auto. Het klopt wel dat alles, althans veel, een stuk goedkoper is dan in Nederland. Ik heb een flinke voorraad aangelegd van spullen die lang goed blijven als muesli, vaatwastabletten en groentebouillon. Ook thee heb ik nu wel tot 2020, dus als iemand een bakkie wil komen doen? :) Helaas had ik de voorraad koekjes en wijn niet goed ingeschat, die is nu alweer op! Tss.. De volgende keer toch maar een sterke man en aanhangwagen meenemen. Lekker rolbevestigend!

Mijn eerste urbex-foto!

Sight-seeing

Omdat ik er toch was, besloot ik het stadje even in te lopen. Altijd leuk, om weer iets nieuws te ontdekken. Het was erg rustig, ik was er net met de middagsluiting. Niet erg, ik vind het altijd wel fijn om in m'n eentje rond te slenteren. Kwam ik toch bij een kerk uit die verbouwd werd! Zo gaaf, daar had ik heel graag rond willen kijken. Nu heb ik alleen even in de hal gekeken, verder durfde ik niet. Dat urbexen, stiekem foto's maken van verlaten gebouwen, dat lijkt me geweldig. Op de 'to do' lijst!

The lonesome bench

When in Rome...

Gelukkig word ik van eenzame, verwaarloosde bankjes ook nog steeds heel blij. Wat een prachtige kleur he? Op de weg terug wipte ik nog even bij de bakker aan. Voor een Kaiserbrotchen met Kase und Gemuse, heerlijk! Duitser dan dat kan niet, toch? Als vegetariër dan he?

Wanderlust

Mijn laatste eerste keren

Wanneer deed jij voor het laatst iets nieuws? Deze vraag zette me aan het denken. Nu is dit wel een jaar waarin alles anders dan anders is, maar het is ook weer niet zo dat ik de hele tijd nieuwe dingen doe. Ik moest zelfs flink nadenken over mijn laatste eerste keer. Ik ben mijn nieuwe eerste keren maar eens gaan bijhouden. Ik deel ze graag met jullie.

Koffie van Bialetti

Koffie!

Voor de allereerste keer in mijn leven maakte ik koffie met een Bialetti. Ik kocht 'm een tijdje terug in de kringloop, alleen geen idee hoe zo'n ding werkt... Dus toen de Lidl 'm verkocht, heb ik daar de gebruiksaanwijzing staan lezen. Handig! Achteraf had ik natuurlijk ook YouTube aan kunnen slingeren, maar goed, niet aan gedacht. De eerste keer was behoorlijk spannend, zou de koffie wel te drinken zijn? Maar hij was heerlijk en nu zet ik iedere dag een bakkie. Lekker!

Op auditie bij Dedicon

Auditie

Onlangs deed ik voor het eerst auditie. Spannend! Ook omdat ik dit al jaren wil doen. Wat als ik niet goed genoeg zou zijn? Ik deed dus auditie bij Dedicon, om als vrijwillige voorlezer aan de slag te gaan. Dedicon verzorgt audioboeken voor mensen met een leesbeperking. De auditie vond plaats in een echte studio, compleet met koptelefoon en microfoon. Het viel nog niet mee, want het is niet zomaar voorlezen. Nee, in feite is het acteren. En das behoorlijk uit de comfortzone.. De mijne, in ieder geval! Binnenkort meer over deze uitdaging!

Mijn Art Journal

Art Journal

Ik ben een art journal begonnen! Na de workshop De schoonheid van imperfectie was ik zo enthousiast over het schilderen, dat wilde ik ook gaan doen. De penselen, verf en krijtjes waren zo in huis gehaald, net als een boekje waarin ik mijn creativiteit de vrije loop zou laten. Alleen dat begin he? Dat lukte maar niet. Misschien toch angst voor de lege pagina? Nu vond ik een oud Frans boek in mijn Little Free Library en dat heb ik omgedoopt tot mijn art journal. Iedere dag ben ik nu aan het kliederen en ik vind het geweldig. Sommige dingen zijn mooi geworden, andere pagina's vallen wat tegen. Maar goed, Het Hoeft Niet Perfect. Ik hoef alleen maar te genieten.

Naakt bij de Postbode

Nee, hiervan geen foto. ;) Zo not done, om in je nachtpon de deur open te doen! Ik hoor het mezelf nog zeggen tegen de buuf. Scheelt misschien dat zij in een keurige pyjama de nacht doorbrengt en ik zeker de zwoele zomernachten commando in m'n bedje lig. En toen hadden we opeens een andere postbode. De vorige kwam altijd tussen elf en een, perfecte tijd. Maar deze komt tussen acht en tien, das vroeg! Laatst lag er een briefje in de bus: postbode gemist. Vreemd, want niets besteld. De volgende dag zou de postbode weer komen. Geen idee hoe laat, de track & tracecode werkte niet. Handig. En ja hoor, de volgende dag meldde de postbode zich weer. Om half negen! Maar ja, je bent nieuwsgierig of je bent het niet. Dus.. De deur op een kier opengedaan, hand door de kier gewrongen, met een oog vriendelijk naar de bode gelachen. Fijne dag, hoor! Misschien dat hij de volgende keer ook een ontbijtje wil bezorgen?

Dit waren mijn eerste keren. Nu ben ik natuurlijk erg benieuwd naar die van jullie. Wie doet er mee?

Niets nieuws onder de zon, in de kast en veel meer tijd. Hoop ik.

Laatst las ik het artikel van Volkskrantcolumnist Asha ten Broeke over haar koopverslaving en realiseerde me dat ik er ook klaar mee ben. Weer klaar mee ben. Het nutteloze kopen van van alles en nog wat, de ondoordachte aankopen, maar met name het zoeken naar die spullen. Zonde van mijn centen en vooral: zonde van mijn tijd. Ook omdat ik wel uren op het wereldwijdeweb doorbreng, maar vaak alleen maar om te kijken. Zodra het tijd wordt om iets daadwerkelijk te kopen, sluit ik de site af. Nog even nadenken. Is dit wel wat ik wil? Perfectionisme op koopgebied, zoiets.

Koopverslaving?

Het is niet zo dat ik alles maar koop wat los en vast zit. Gelukkig niet. Het is lang niet zo erg als jaren geleden, toen ik nog nieuwe schoenen kocht omdat de oude gepoetst moesten worden. Erg he? Als ik me verveelde, ging ik linea recta naar de boekhandel. Kon ik niets vinden wat me echt aansprak, toch kocht ik wel weer een boek. In boekhandels kom ik nog amper, en als ik er wel ben, is het vooral 'kijken, kijken, niet kopen'. Want hoe mooi de boeken ook zijn, over een paar jaar liggen ze er ook nog wel en dan voor een fijner prijsje. De nieuwprijs wil ik er gewoon niet meer voor betalen.

Dahag tijd

Wat me nu vooral tegenstaat, is de indirecte prijs die ik betaal. Oftewel, de tijd die ik aan de zoektochten spendeer. Bij weer een webshop met al die leuke spulletjes die ik beslist niet nodig heb, maar wel leuk vind om te kijken. Inspiratie opdoen, zoiets. Waardoor ik toch weer, huppekee, makkelijk een dikke 60 minuten verder ben. En dat voelt bepaald niets als quality time.

Niets nieuws onder de zon

Klinkt bekend? Hier heb ik het toch al vaker over gehad? En begin van dit jaar ging ik toch weer opruimen? Klopt allemaal. Alleen lukte het niet. Ik wilde echt die 15 minuten per dag weer aan de bak en hoewel ik zeeën van tijd zou moeten hebben, kwam het er niet van. Andere prioriteiten. Druk in m'n hoofd enzo. Tijd voor een nieuwe ronde!

Niets nieuws in de kast

En waaruit bestaat die nieuwe ronde? Zes maanden ga ik niets nieuws kopen. Het lijkt me heerlijk, niet iedere dag internet afstruinen voor dat ene leuke jurkje, geen keuzestress, plenty of time over voor de echt leuke dingen van het leven. Want daar gaat het me om, meer echte tijd voor mezelf. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, ik zal toch moeten eten en drinken en als de wasmachine gaat hemelen, zal er een nieuwe moeten komen. Geen idee waar de dichtstbijzijnde wasserette zit en om nu maanden bij de buren op de stoep te staan met mijn vieze ondergoed... Uiteraard wordt er dan wel eerst een reparatiepoging gedaan. En ik realiseer me dat ik voor een tweedehandsje kan gaan, maar goed, dat zien we wel als het zich voordoet. Voorlopig ga ik ervan uit dat al mijn bezittingen zich in dermate goede staat bevinden dat ze nog heel lang meegaan. Fingers crossed!

Creatief

Ook maak ik een uitzondering voor creatieve dingen. Dat wordt dan weliswaar nieuw voor mij gemaakt, maar ik steun daarbij wel een kleine ondernemer / creatieveling en dat vind ik wel okay. Dat wordt wel opletten, want het is niet de bedoeling dat ik dan heul lang bij die gezellige ondernemers virtueel ga buurten.

Kringloopgeluk

En dan de kringlopen... Ook best een uitdaging. Afgelopen week bezocht ik er weer een paar en van een kant vind ik dat geweldig, vooral als ik een fantastische aankoop vind. Die rush... Die blijft fijn. Van de andere kant merk ik dat het me ook veel energie kost. De meeste kringlopen staan natuurlijk ontzettend vol en ik meen toch dat ik een fantastische vondst moet doen. Ik ben er nu toch, zoiets. En als die fantastische vondst niet lukt, nou ja, dan mag er soms ook wel iets anders mee. Van een iets minder kaliber. Ook dat wil ik niet meer. En het is niet de bedoeling dat het kringlopen het surfen gaat vervangen.

Aan de slag!

Nu gaat het niet kopen en het opruimen bij mij meestal samen en daarom ga ik ook weer declutteren. 15 minuten per dag ga ik aan de slag. Sterker nog, ik ben al begonnen en het voelt goed! Daarover in een ander log meer. U hoort nog van me. Fijne week!

Hallo Astrid - een blog samen met Mrs Cardcetera

H die Astrid!

Beetje vreemde aanhef van dit blog? Nee hoor, Astrid van Cardcetera en ik gaan elkaar schrijven. Op onze blogs. We kennen elkaar al een tijdje, hebben elkaar een paar keer 'real life' getroffen en ook onze brievenbussen klepperen regelmatig. Waar we het over gaan hebben? Dat weten we zelf ook nog niet. :) Het idee is dat we elkaar een ouderwetsch kaartje sturen en dat we daar dan over schrijven. Astrid legt het hier uit. Dus!

Hey Astrid,

bedankt voor je kaartje! Echt helemaal mijn smaak! Ik blijf post geweldig vinden. Thuiskomen, over de drempel stappen en dan hopelijk iets leuks op de mat vinden. Van die saaie witte enveloppen hoeven van mij niet zo, maar een kleurig kaartje met een gezellige boodschap van een vriendin.. Genieten! Wat dat betreft ben ik, ondanks mijn blogs en mijn social media verslaving, helemaal oldskool. Het is ook ontspanning, even op de bank met die brief of die kaart. Nou ja, meestal wordt de envelop al staande opengeratsjst omdat ik veel te weinig geduld heb, maar in principe: ontspanning!

Wat ik vroeger wilde worden... Pff, dat was even graven in mijn geheugen. Op de lagere school (jaja, zo noemden wij dat vroeger lieve kijkbuiskindertjes!) hadden wij zo'n leuke stagiaire dat ik schooljuf wilde worden. Maar goed dat dat niets geworden is. Ik geloof niet dat ik het uithoudingsvermogen heb om 30+ kinderen de hele dag bezig te houden. En dat dan een heel jaar lang! Hoewel die vakanties wel lekker zijn.. Beetje flauw, ik weet dat docenten veel lange dagen maken en dan ook nog 's avonds huiswerk nakijken.

Ik was een echt boekenkind. We gingen niet vaak op vakantie, we zijn twee keer naar Egmond aan de Hoef geweest en een keer in Zeeland. Maar ik reisde wel, ik sloeg gewoon een boek open en ging naar een ver en exotisch oord. Met Pjotr ging ik naar Rusland, met Shererazade beleefde ik duizend en een nacht en met oom Tom zat ik in z'n hut. Vreemd dat ik nooit bedacht heb dat ik wel eens in een bieb zou kunnen gaan werken.

Het was me wel snel duidelijk dat ik 'iets' met talen wilde doen. Het werd de Vertaalacademie in Maastricht, daar studeerde ik Nederlands, Engels en Russisch. Nou heb ik nooit als vertaler gewerkt. Ik merkte op de opleiding dat ik het toch wel eenzaam vind om in m'n eentje achter de boeken of computer te zitten. Even kletsen bij de koffiemachine is nu eenmaal gezelliger als je met meerderen bent. Daarom ben ik het bedrijfsleven in gegaan, altijd reuring!

Nu, enige jaren na dato lees ik nog steeds veel en graag, binnenkort ga ik dat zelfs als vrijwilliger doen! Ik schrijf ook nog steeds, zoals voor jouw webshop en Ogma. Ooit komt dat boek er ook nog wel...

Tot snel Astrid, groetjes uit het regenachtige Grave!
M

Mijn minimalistische verjaardag in Veenhuizen

Huis in Veenhuizen

Ik had toch een minimalistische verjaardag? Echt geweldig, ik kreeg alleen maar cadeaus die ik echt wilde of ervaringen. Afgelopen weekend was het tijd voor mijn laatste cadeau, een echte klapper! Ik kreeg namelijk kaartjes voor het Pauperparadijs, een voorstelling aan de hand van het boek van Suzanna Jansen. Boek nog niet gelezen? Echt doen, het is prachtig. Suzanna vertelt hierin over haar zoektocht naar haar voorouders. Wat bleek? Vijf generaties woonden in de 'gestichten', de heropvoedingskampen in Veenhuizen. Een uniek heropvoedingsexperiment dat niet bepaald naar wens en verwachting verliep.

Prachtig he?

Op naar Veenhuizen dus en omdat het zo'n twee uur rijden is vanuit Brabant, besloten we een overnachting te boeken. In een pauperhotel. Geen idee wat het inhield, maar we zouden in ieder geval elektriciteit hebben. Geen grapje, er waren ook locaties zonder elektriciteit. Bijzonder. Veenhuizen is nog niet zo lang toegankelijk voor het grote publiek, het was lang een besloten gemeenschap. De omgeving is prachtig, veel kanalen, veel groen, heel open. De huizen met stichtelijke namen als 'Bitter en Zoet' zijn geweldig!

Ons toilet

Eerst gingen we naar ons hotel. We werden de tuin ingeleid en de woorden "Let op, als je wilt douchen, dan moet je eerst de buitenkraan openzetten.", waren een goede voorbode van ons verblijf. Een heuse caravan. Met buitentoilet en buitendouche. Of we zo vriendelijk wilden zijn om na onze boodschap water en zaagsel in het gat te doen, want het gat kwam in de tuin uit. Aha... We hadden wel een pot trouwens, we hoefden niet te hurken. :) We zaten even met de pootjes omhoog in 'onze' tuin en daarna was het op naar de voorstelling. Die speelde zich af op locatie, op de binnenplaats van een van de heropvoedingsinrichtingen. Heel mooi, een prachtige toevoeging aan de voorstelling. Goed dat we de avondvoorstelling hadden geboekt, 's middags zat je in de blakerende zon.

De voorstelling Het Pauperparadijs

Dankzij mevrouw De Mug in de caravan en de heer De Haan van een paar deuren verderop was onze nacht in het Pauperhotel niet echt comfortabel. Nog altijd beter dan de paupers het hadden, zij sliepen met z'n 80-en op zaal. Hun toilet was een grote ton. En ook die stond op zaal. Niet zo vreemd dat er veel paupers ziek waren. Maar goed, na een fijn ontbijt was het leed weer geleden en gingen we naar de Tuinen van Weldadigheid. En daar was het zo fijn dat dat bezoek een eigen logje verdient. Binnenkort meer dus, maar nu alvast een voorproefje.

Een vredig klokkend kipje met kroost

O ja, in het kader van Wabi Sabi en het echte leven laten zien, laat ik jullie zien wat mijn echte uitzicht was van de voorstelling. De mevrouw voor me had wat moeite met stilzitten en ze was best groot. Kijk maar. ;) Fijne zondag allemaal!

Het Pauperparadijs, de voorstelling