Sit-Up by Mirjam Down Under

Vanmorgen was ik weer bij de fysio. Ik had al een tijdje wat last van m'n lijf en met rust houden ging het niet over. Niet dat ik er veel aandacht aan schonk, ik merkte het alleen tijdens de yoga. Wel iritant dat bepaalde poses niet meer zo makkelijk gingen. Naar de fysio dus.

Eerst de intake: "Heb je er vaak last van?" "Nee, maar een keer per week, met de yoga." "En als je fietst?" "Dat heb ik al twee vijf jaar niet meer gedaan, nee dus." "En als je zit of loopt?" "Nergens last van." Appeltje eitje toch? Ik dacht dat ik met een fijne massage naar huis gestuurd zou worden: "Valt reuze mee mevrouw, succes ermee, dahag!" Nee dus...

Op de massagetafel ging het in eerste instantie ook goed. Allebei mijn benen werden alle kanten op gebogen, geen centje pijn. Gisteren tijdens de yoga nog in de split gezeten, dus heej! Ik ben keilenig. Okay, ik had hulp nodig om eruit te komen, maar ach. Kleinigheidje. Totdat de massage begon. "Voel je dit?" "Och, valt wel mee.." Hoge pijngrens, hè? Tuurlijk.. Totdat ze echt aan de slag ging. Au!

Te gênant; ik heb luie buikspieren. Daardoor moeten mijn lies en mijn rugspieren te hard werken. En dat vindt m'n lies niet meer grappig. Okay... U voelt 'm al? Ja hoor, twee maal daags drie maal tien oefeningen. En dat terwijl ik altijd principieel tegen situps, crunches en sixpacks ben geweest. Damn! Omdat ik vandaag zo gemarteld ben (napijn plus blauwe plekken gegarandeerd) vond ik wel dat ik morgen pas hoefde beginnen. Leuk geprobeerd, maar daar was mijn bootcamptrainster het niet mee eens. En zo fijn, woensdag mag ik weer!